นิทาน

กาลครั้งหนึ่งไม่นานนัก มีเศรษฐีคนหนึ่งเขารู้สึกว่ากิจการและภาระหน้าที่การงานของเขานั้นทำให้เขาเป็นทุกข์ใจเป็นอย่างมาก เพราะเขามีสิ่งที่ต้องกังวลเต็มหัวจิตหัวใจมากมายเต็มเสียไปหมด “การทำการค้านี่ต้องอยู่กับการเงิน การลงทุนตลอด เวลาลงทุนเยอะ เวลาลงทุนอะไรไปแล้วต้องมัวมากังวลแต่ว่าจะขายออกหรือไม่ คู่แข่งจะเยอะหรือไม่ ราคาสินค้านั้นจะตกลงหรือไม่ ทำให้ถึงแม้ตัวข้าจะมีเงินทองมากมายสักเท่าไหร่ ก็ไม่รู้สึกว่าชีวิตจะมีความสุขอันใดเลย” เขาเป็นอยู่อย่างนี้มาเนินนานแล้ว ยิ่งนานวันเข้าก็ยิ่งเกิดเป็นความเครียดสะสม จนเขารู้สึกว่าทนอยู่แบบไม่ไหวอีกต่อไปแล้ว เขาคิดขึ้นมาได้ว่า “เป็นเช่นนี้ต่อไปการมีเงินมีทองมากมายจะมีประโยชน์อันใด ในเมื่อตัวข้านั้นไม่มีความสุข ข้าได้ยินมาว่าบนเขาปัญญายุทธ์ มีนักพรตปริศนาผู้หนึ่ง ท่านมีของวิเศษ…

กาลครั้งหนึ่งไม่นานนัก มีเด็กน้อนคนหนี่งเขาอาศัยอยู่กับปู่ ซึ่งมีฐานะค่อนข้างยากจน เขามีความรู้สึกว่า ไม่ว่าจะอยากได้สิ่งใดปู่ของเขาก็มักจะบอกว่าต้องให้รอก่อนอยู่ร่ำไป “เราต้องหัดปลูกผักกินเองนะหลานเอ๋ย จะได้ไม่ต้องไปซื้อคนอื่นเขากิน” เด็กน้อยก็ตอบกลับปู่ไปว่า “ท่านปู่ เราปลูกผักไว้แล้ว เมื่อไหร่ถึงจะได้กินหรือครับ?” “ก็ต้องรอให้มันเติบโตเสียก่อน สัก2-3 อาทิตย์” ปู่ตอบกลับเจ้าหลานตัวน้อย วันหนึ่งเด็กน้อยอยากกินอาหารอร่อยๆ ในเมือง “ท่านปู่ๆ ข้าอยากกินติ่มซำในเมือง” ปู่ก็ได้ให้คำตอบประมาณเดิมว่า…